Στο σημερινό ανάγνωσμα από την Προς Ρωμαίους Επιστολή, o Απόστολος Παύλος μας ενθαρρύνει με ιδιαίτερο τρόπο να εγκαταλείπουμε τις παλαιές συνθήκες και να αφήνουμε τις συνήθεις αντίθετες στο θεϊκό θέλημα για να μην παραβαίνουμε τις εντολές του Θεού, και να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να ζούμε ενάρετα και επομένως ευάρεστα στο Θεό.
Πραγματικά όλοι ξέρουμε εκ πείρας ότι, όσο είμαστε υπόδουλοι στην αμαρτία είμαστε δυστυχισμένοι, μακριά από το θέλημα του Θεού και μακριά από το Χριστό, ο οποίος μας αγαπάει ανέκαθεν και μάλιστα πέθανε εκούσια για χάρη μας.
Εφόσον βαπτισμένοι στο Όνομα της Αγίας Τριάδος, εμείς ανήκουμε αποκλειστικά στον Θεό και δεν μπορούμε να βρούμε ευτυχία μακριά Του. Ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει ότι «ο καρπός της καινούριας ζωής μας είναι η αγιοσύνη, και το τέλος της πορείας μας είναι η αιώνια ζωή». Όσο συμμετέχουμε στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, δηλαδή όσο πλησιάζουμε στα Μυστήρια, π.χ. την εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία, τόσο έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε εν Θεώ.
Πιστεύω πως πολύ βοηθητικό είναι να γνωρίζουμε τις αρετές. Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας ξεχωρίζει τις αρετές σε δυο ομάδες για να μας βοηθήσει στο να τις αποκτήσουμε. Υπάρχουν οι τέσσερεις βασικές αρετές, που είναι η Φρόνηση, η Δικαιοσύνη, η Ανδρεία και η Εγκράτεια. Υπάρχουν και οι τρεις θεολογικές αρετές που είναι η Πίστη, η Ελπίδα και η Αγάπη.
Οι πρώτες τέσσερεις αρετές λέγονται επίσης ηθικές αρετές και μπορεί να τις αποκτήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος καλής θέλησης, ενώ ξέρουμε πως οι τρεις θεολογικές αρετές είναι – κατά κάποιον τρόπο -φανέρωση του Θεού στη ζωή του βαπτισμένου χριστιανού πιστού. Για να αποκτήσουμε τις βασικές αρετές, χρειάζεται αγώνας και θέληση, αλλά για να αποκτήσουμε τις θεολογικές χρειάζεται μια παραπάνω δύναμη η οποία προέρχεται κατευθείαν από το Θεό. Όσο συμμετέχουμε στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας τόσο επιτρέπουμε στο Θεό να κατοικεί σε εμάς και να αλλάξει ποιοτικά τη ζωή μας και να γίνουμε καλοί χριστιανοί. Δίνουμε δηλαδή στο Θεό την ελευθερία να μας βοηθάει στο να ζούμε σωστά τη ζωή μας. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε τις θεολογικές αρετές.
Όταν η Εκκλησία θέλει επίσημα να αγιοποιήσει κάποιον χριστιανό ο οποίος διακρίθηκε για την αγιοσύνη της ζωής του, κοιτάει σε πόσο βαθμό ήταν αναπτυγμένες οι τρείς θεολογικές αρετές στη ζωή του, δηλαδή πόσο έζησε την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη, διότι είναι αυτές οι τρεις αρετές η αληθινή ένδειξη της χριστιανικής ζωής. Επομένως όσο εξασκούμε τις βασικές ηθικές αρετές, και πλησιάζουμε στα ιερά Μυστήρια, τόσο πλησιάζουμε το Θεό και επομένως αποκτούμε τις θεολογικές αρετές. Ο Άγιος, όπως ξέρουμε, είναι ο άνθρωπος ο οποίος είναι φίλος του Θεού, ζούσε εν ζωή σε επαφή με το Θεό, κάνοντας πράξη το Βάπτισμά του, επομένως, με τη Χάρη του Θεού, ζούσε την κλήση της αγιοσύνης και κέρδισε την αιώνια ζωή, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος.
Ο εκατόνταρχος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ήταν ένας ρωμαϊκός – δηλαδή ειδωλολάτρης – αξιωματούχος, ο οποίος ήταν άνθρωπος καλής θέλησης, ο οποίος, παρόλο που δεν ήταν ούτε εβραίος, ούτε μαθητής του Κυρίου, όμως θαύμαζε το Χριστό για όσα έκανε. Ήταν άνθρωπος ανοιχτός στη θεία Χάρη και με την καλή του προδιάθεση επέτρεψε στο Θεό να αγγίξει την καρδιά του και να έχει αρκετή πίστη για να καταφύγει με σιγουριά στο Χριστό, ζητώντας του την ίαση του δούλου του, ο οποίος ήταν κατάκοιτος.
Ο εκατόνταρχος πίστευε τόσο πολύ στο Χριστό, που δεν περίμενε απλά να πάει στο σπίτι του για να θεραπέψει το δούλο του, αλλά είναι σίγουρος πως αρκεί μια απλή λέξη του Ιησού Χριστού για να γίνει καλά ο δούλος του. Με άλλα λόγια δεν θεωρούσε τον Ιησού έναν απλό θεραπευτή ή γιατρό, αλλά πραγματικό σωτήρα του κόσμου.
Αυτή η πίστη του εκατόνταρχου είναι για μας χριστιανούς, ένα δείγμα πίστεως και μας βοηθάει να μελετήσουμε πως η Χάρη του Θεού μπορεί να λειτουργήσει μέσα μας τη στιγμή που επιτρέπουμε στο Θεό να δράσει στη ζωή μας.